Του Γιάννη Σχίζα

Δημοσιεύτηκε στην Αυγή 7/2/2008

Όταν η "Χάρτα Πρασίνου της Αθήνας" που εξήγγειλε πρόσφατα ο κ. Κακλαμάνης μιλάει για 6, 84 τμ κατά κεφαλήν πρασίνου, αυτό προφανώς σημαίνει το πηλίκο που προέρχεται από τη διαίρεση των τετραγωνικών μέτρων πρασίνου δια του αριθμού των κατοίκων της Αθήνας. Έχουμε λοιπόν και λέμε : Ο αριθμός των συνολικών τετρ. μέτρων πρασίνου υπολογίζεται σε 5.429.000 (Ελευθεροτυπία 5.2.2008), ο δε αριθμός των κατοίκων ανέρχεται σε 907.450 άτομα (απογραφή 2001) συν μια προσαύξηση 15% έως το 2007 λόγω διαφόρων παραγόντων, ίσον τελικά 1.043.000 νοματαίοι. Διαιρούμεν τα μεν δια των δε, τα τετραγωνικά μέτρα δια των κατοίκων, και εάν δεν λανθάνει η αριθμομηχανή μου βγάζουμε 5,20 τ.μ. κατά κεφαλήν ή "κατακέφαλα", που έλεγε πάλαι ποτέ σε ανάλογες περιπτώσεις ο Άγγελος Ελεφάντης...

Το 5,20τμ κατά κεφαλήν πρασίνου είναι μικρότερα του 6,84 των υπολογισμών του κ.Κακλαμάνη, αλλά είναι οπωσδήποτε μεγαλύτερα του κοινώς παραδεδεγμένου ποσοστού των 2-2,5 τετρ. μέτρων, που αποτέλεσε τη βάση της οικολογικής γκρίνιας επί γενεές ολόκληρες. Και ενώ η υπόθεση αρχίζει να θυμίζει κάτι από το Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν που η κυβέρνηση επεχείρησε πέρυσι να αναθεωρήσει προς τα πάνω, διαβεβαιώνοντάς μας ότι είμαστε πλουσιότεροι ή λιγότερο φτωχοί από όσο πιστεύαμε ότι είμαστε, αξίζει πραγματικά να παραπεμφθούμε σε μια πρόσφατη εκτίμηση του αστικού πρασίνου. Η εκτίμηση αυτή δημοσιοποιήθηκε από τα ΝΕΑ στις 22.2.2006 και είχε ως πηγή τον Ευρωπαϊκό Οργανισμό Περιβάλλοντος. Αυτός ο τελευταίος λοιπόν υποστήριζε ότι τα έτη 1960, 1984 και 2006, το κατά κεφαλήν πράσινο πέρασε αντίστοιχα από τα 2,52 στα 2,58τμ για να υποχωρήσει τελικά στα 2τμ....

Ποιά είναι η αλήθεια και ποιά η μπλόφα; Με δεδομένο και αδιαμφισβήτητο το μέγεθος του αθηναϊκού πληθυσμού, η συζήτηση στρέφεται αναγκαστικά στον "διαιρετέο", δηλαδή στα υποτιθέμενα 5.429 στρέμματα, τα θεωρούμενα ως αστικό πράσινο.Αναρωτιέμαι αν η έκταση αυτή περιλαμβάνει γενικώς ακάλυπτους χώρους που δεν είναι οπωσδήποτε πράσινοι - όπως φερ' ειπείν νησίδες σε κυκλοφοριακούς αγωγούς. Και επειδή το ζήτημα δεν μπορεί να λυθεί στο πόδι ή με ένα αρθρίδιο όπως το παρόν, θα ήταν αναγκαίο να γίνει κάποια συστηματική έρευνα.

Η έκταση του αστικού πρασίνου είναι ένα, αλλά όχι το σημαντικότερο ζήτημα.Εξ ίσου σημαντική είναι και η υπόθεση της ποιότητας του πρασίνου - το αν αποτελείται από ευσταλή δένδρα ή ψωραλέους και απεριποίητους θάμνους ή υδροβόρο γκαζόν. Ακόμη είναι σημαντική και η διάρθρωση του πρασίνου, το κατά πόσο είναι κατακερματισμένο ή αντίθετα ενιαίο, ικανό ως εκ του μεγέθους του για πολλές λειτουργίες και χρήσεις. Έχοντας κατά νου αυτή τη διαλεκτική του χώρου, η Αθήνα θα μπορούσε να "συναρμολογήσει" γειτονικούς χώρους ήπιας λειτουργίας - όπως λόγου χάρη το χώρο του Πολιτιστικού Κέντρου του Δήμου στην Ακαδημίας με τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου ή το Καλλιμάρμαρο Στάδιο με τον Εθνικό Κήπο. Στην προκειμένη περίπτωση υπάρχουν ιδέες και ακόμη σχεδιασμοί, όπως λόγου χάρη από τον καθ. Αθανάσιο Αραβαντινό ή από ομάδα σπουδαστών του Μετσόβειου Πολυτεχνείου.

Στην όλη υπόθεση θα έπρεπε να ληφθεί υπόψη η χωροταξική κατανομή του πράσινου όπως και η εγγύτητά του με τον αστικό ιστό. Το να εμφανίζονται κάποιοι και να υποστηρίζουν ότι ένα μητροπολιτικό πάρκο 15 χιλιόμετρα ανατολικά της Ομόνοιας βελτιώνει την ποιότητα ζωής των Κάτω Πατησίων, ισοδυναμεί με τον ισχυρισμό του Ροκφέλερ ότι η αύξηση των κερδών του αναβαθμίζει το εισόδημα των Αμερικανών. Πιστεύω πως κάποιοι οικολογίζοντες πρέπει να σταθούν αντίθετοι όχι μόνο στην "οικιστική αξιοποίηση" ή ιδιωτικοποίηση του πρώην αεροδρομίου του Ελληνικού, αλλά και στην τοπικιστική πλεονεξία.

Αλλά ας μην μπλέκουμε τον κ.Κακλαμάνη με αυτή την συγκεκριμένη "χωρο-ταξική" πτυχή του ζητήματος. Απλώς του ζητάμε το μεγαλύτερο κατά το δυνατόν και δημοκρατικότερο πρασίνισμα της Αθήνας. Μακάρι να το πετύχει, κι ύστερα ας γίνει ακόμη και πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας...

Γιάννης Σχίζας
Εκδότης του περιοδικού ΟΙΚΟΤΟΠΙΑ

��� ������� �� ������ ������.
������ ����� �� ������ ������ � �� ��������� ��� ecocrete.gr ���.